مثله اهن شدم انگار
یه تیکه از سنگ سخت

نگام ثابت به دیواره
شب و روز گوشه ی این تخت

دارم میمیرم از غصه
یه بغضی تو گلوم مونده

یه شب اتیشی از حسرت
همه اشکامو سوزونده

دلم دلم تا لب پره غرقه
واسه درد واسه دیوار

هوای تازه تر میخوام
شبیه عطر گندم زار

کاش اینجا بود دوتا دستات
نمیتونم بخوابم باز

میسوزه جای قیچی ها
چه شکلی بود پر پرواز

پر پرواز

زمین میچرخه تو ذهنم
از این سرگیجه بیزارم

تو این دنیای بی وزنی
میون وهم و انکارم

نمیدونم چرا اینجا
مسکن دردمو خورده

یه چیزی گم شده این جا
که نه زندم نه مرده

بگیر این وحشتو از من
نمیخوام راهو برگردم

نمیدونم چه سالی بود
که رویاهامو ترک کردم

مثل اهن شدم انگار
تو میگی محو پروازم

یه پیله میکنم امشب
شاید پروانه شم بازم

شاید پروانه شم بازم
شاید…….. شاید……..

نظر یادتون نره